FAQ
Jaki jest właściwy sposób konserwacji materiału powlekanego?
Wszystkie wyroby produkowane w Sanwil należy czyścić według Przepisu Konserwacji wyemitowanego przez Sanwil Polska Sp. z o.o.
Materiały powlekane należy czyścić przy użyciu miękkiej gąbki lub miękkiej ściereczki za pomocą roztworu mydła o neutralnym pH (około 7). Na koniec przetrzeć czyszczone miejsce wilgotną ścierką, po czym wytrzeć do sucha (w celu usunięcia pozostałości detergentu).
Czynność tą powinno powtarzać się raz w miesiącu, dla zachowania oryginalnego stopnia połysku i intensywności koloru na materiale powlekanym.
Materiały powlekane należy czyścić przy użyciu miękkiej gąbki lub miękkiej ściereczki za pomocą roztworu mydła o neutralnym pH (około 7). Na koniec przetrzeć czyszczone miejsce wilgotną ścierką, po czym wytrzeć do sucha (w celu usunięcia pozostałości detergentu).
Czynność tą powinno powtarzać się raz w miesiącu, dla zachowania oryginalnego stopnia połysku i intensywności koloru na materiale powlekanym.
W jaki sposób pozbyć się uporczywych plam z powierzchni materiału?
Miejscowe silne zabrudzenia, można usunąć używając 25% roztworu alkoholu etylowego, delikatnie pocierając miejsce poddawane czyszczeniu. Na koniec przetrzeć czyszczone miejsce wilgotną szmatką po czym wytrzeć do sucha (w celu usunięcia pozostałości detergentu).
Pamiętaj, iż nie wszystkie zabrudzenia mogą być usunięte całkowicie z czyszczonej powierzchni m. in. ze względu na aktywne barwniki trwale łączące się z powierzchnią materiału, budowę i wykończenie materiałów powlekanych, jak również ze względu na skład chemiczny zabrudzeń i powierzchni, a także ze względu na okres czasu, jaki upłynął od powstania zabrudzenia.
Szczególną uwagę należy zwrócić na powszechnie dostępne preparaty do usuwania zabrudzeń, które mogą reagować ze składnikami zabrudzenia, działając w sposób odwrotny niż zamierzony.
Wszystkie wyroby produkowane w Sanwil należy czyścić według Przepisu Konserwacji wyemitowanego przez Sanwil Polska Sp. z o.o.
Pamiętaj, iż nie wszystkie zabrudzenia mogą być usunięte całkowicie z czyszczonej powierzchni m. in. ze względu na aktywne barwniki trwale łączące się z powierzchnią materiału, budowę i wykończenie materiałów powlekanych, jak również ze względu na skład chemiczny zabrudzeń i powierzchni, a także ze względu na okres czasu, jaki upłynął od powstania zabrudzenia.
Szczególną uwagę należy zwrócić na powszechnie dostępne preparaty do usuwania zabrudzeń, które mogą reagować ze składnikami zabrudzenia, działając w sposób odwrotny niż zamierzony.
Wszystkie wyroby produkowane w Sanwil należy czyścić według Przepisu Konserwacji wyemitowanego przez Sanwil Polska Sp. z o.o.
Jakich środków czyszczących nie wolno stosować do materiałów powlekanych?
Pamiętaj, iż do czyszczenia jak i konserwacji materiałów powlekanych produkcji Sanwil, nie należy stosować żadnych środków czyszczących czy konserwujących, powszechnie dostępnych w gospodarstwie domowym jak i takich, które są polecane do „sztucznych skór”.
Wszystkie wyroby produkowane w Sanwil należy czyścić według Przepisu Konserwacji wyemitowanego przez Sanwil Polska Sp. z o.o.
Wszystkie wyroby produkowane w Sanwil należy czyścić według Przepisu Konserwacji wyemitowanego przez Sanwil Polska Sp. z o.o.
Jaką metodą sprawdza się odporność sztucznych skór na ścieranie?
Odporność sztucznych skór na ścieranie przeprowadza się w oparciu o normę PN-EN ISO 5470-2: 2005 – płaskie wyroby tekstylne powleczone gumą lub tworzywami sztucznymi.
Wyznaczanie odporności na ścieranie. Część 2: Urządzenie ścierające Martindale’a.
Z materiału badanego z niesąsiadujących miejsc wycina się co najmniej cztery próbki robocze.
Jeśli materiał poddany badaniu ma nieregularnie wytłoczony wzór lub nieregularnie nadrukowany wzór (łaty), pobierane są próbki robocze z miejsc tak wybranych, aby każda część wzoru była badana.
Próbka robocza umieszczana jest w uchwycie z zaciskiem pierścieniowym, który przytrzymuje próbkę roboczą wokół jej krawędzi, pozostawiając wzniesioną płaską okrągłą część poddawaną ścieraniu. Ścieranie odbywa się po płaszczyźnie stołu, gdzie jako ścieracz została użyta wełniana tkanina o określonych parametrach ściernych. Badanie jest wykonywane przy stałym nacisku 12±0,2kPa między uchwytem próbki roboczej i stołem ścierania. Próbka robocza porusza się względem stołu ścierania tworząc figurę Lissajous.
Próbka robocza poddawana jest ścieraniu do liczby obrotów podanych w Warunkach Technicznych. Po osiągnięciu zadanej wartości cykli, próbki sprawdza się w jasnym niebezpośrednim świetle pod kątem oznak uszkodzenia. Każda próbka robocza porównywana jest z kawałkiem tego samego materiału, który nie był ścierany, i ocenia się zaobserwowane zmiany zgodnie z tablicą 1 umieszczoną poniżej.
0 - Żadne - Bez zmian
1 - Bardzo małe - Zmiana żywości barwy. Druk (jeśli jest) nie wykazuje zniszczenia. Nie naruszona wierzchnia warstwa.
2 - Małe - Zmiana żywości barwy. Druk (jeśli jest) częściowo lub całkowicie zniszczony. Wierzchnia warstwa nie naruszona, lub tylko bardzo powierzchniowo.
3 - Średnie - Naruszona wierzchnia warstwa.
4 - Duże - Wierzchnia warstwa zniszczona na wskroś i naruszona środkowa warstwa lub pianka.
5 - Całkowite - Pojawiło się podłoże wyrobu.
Wyznaczanie odporności na ścieranie. Część 2: Urządzenie ścierające Martindale’a.
Z materiału badanego z niesąsiadujących miejsc wycina się co najmniej cztery próbki robocze.
Jeśli materiał poddany badaniu ma nieregularnie wytłoczony wzór lub nieregularnie nadrukowany wzór (łaty), pobierane są próbki robocze z miejsc tak wybranych, aby każda część wzoru była badana.
Próbka robocza umieszczana jest w uchwycie z zaciskiem pierścieniowym, który przytrzymuje próbkę roboczą wokół jej krawędzi, pozostawiając wzniesioną płaską okrągłą część poddawaną ścieraniu. Ścieranie odbywa się po płaszczyźnie stołu, gdzie jako ścieracz została użyta wełniana tkanina o określonych parametrach ściernych. Badanie jest wykonywane przy stałym nacisku 12±0,2kPa między uchwytem próbki roboczej i stołem ścierania. Próbka robocza porusza się względem stołu ścierania tworząc figurę Lissajous.
Próbka robocza poddawana jest ścieraniu do liczby obrotów podanych w Warunkach Technicznych. Po osiągnięciu zadanej wartości cykli, próbki sprawdza się w jasnym niebezpośrednim świetle pod kątem oznak uszkodzenia. Każda próbka robocza porównywana jest z kawałkiem tego samego materiału, który nie był ścierany, i ocenia się zaobserwowane zmiany zgodnie z tablicą 1 umieszczoną poniżej.
0 - Żadne - Bez zmian
1 - Bardzo małe - Zmiana żywości barwy. Druk (jeśli jest) nie wykazuje zniszczenia. Nie naruszona wierzchnia warstwa.
2 - Małe - Zmiana żywości barwy. Druk (jeśli jest) częściowo lub całkowicie zniszczony. Wierzchnia warstwa nie naruszona, lub tylko bardzo powierzchniowo.
3 - Średnie - Naruszona wierzchnia warstwa.
4 - Duże - Wierzchnia warstwa zniszczona na wskroś i naruszona środkowa warstwa lub pianka.
5 - Całkowite - Pojawiło się podłoże wyrobu.
Co to jest AM 18?
Jest to symbol regulacji dotyczącej palności siedzeń w miejscach użyteczności publicznej obowiązującej we Francji. Regulacja AM18 (Spectacle) mówi o konieczności spełnienia dwóch norm:
- NF P92501 i NF P92507 w stopniu M3
oraz normy
- NF D 60013 – ocena pozytywna (pass)
- NF P92501 i NF P92507 w stopniu M3
oraz normy
- NF D 60013 – ocena pozytywna (pass)
Jaka jest różnica pomiędzy M1 a M2?
M1 i M2 mogą to być stopnie klasyfikacji odporności na zapalenie. Oznaczenia te występują w normach:
- Francuska Norma NF 92-507 która z kolei odnosi się do metod badawczych w zależności od grubości i rodzaju badanego materiału: od NF P 92-501 do NF 92-505 – tytuł normy i zastosowanie (wolne tłumaczenie): Zabezpieczenie przed ogniem – materiały budowlane – reakcja na ogień – elektryczny zapalnik. W trakcie badania ocenia się kapanie palącego się materiału, maksymalny czas palenia, powierzchnię materiału, która uległa spaleniu. Na podstawie uzyskanych wyników dokonuje się klasyfikacji materiału w skali od M1 do M4, gdzie M1 oznacza najwyższą odporność na ogień następnie M2 nieco niższą odporność na ogień. M4 oznacza najniższy stopień odporności na ogień.
- Hiszpańska Norma UNE 23721-27 – tytuł normy i zastosowanie (wolne tłumaczenie): materiały budowlane materiały dekoracyjne, materiały tapicerskie, kurtyny – reakcja na ogień – elektryczny zapalnik. Podobnie jak w Normie Francuskiej ocenia się zniszczony obszar i kapanie stopionego materiału. Klasyfikacji dokonuje się również w skali od M1 do M4, gdzie M1 oznacza najwyższą odporność na ogień następnie M2 nieco niższą odporność na ogień. M4 oznacza najniższą odporność na ogień.
- Francuska Norma NF 92-507 która z kolei odnosi się do metod badawczych w zależności od grubości i rodzaju badanego materiału: od NF P 92-501 do NF 92-505 – tytuł normy i zastosowanie (wolne tłumaczenie): Zabezpieczenie przed ogniem – materiały budowlane – reakcja na ogień – elektryczny zapalnik. W trakcie badania ocenia się kapanie palącego się materiału, maksymalny czas palenia, powierzchnię materiału, która uległa spaleniu. Na podstawie uzyskanych wyników dokonuje się klasyfikacji materiału w skali od M1 do M4, gdzie M1 oznacza najwyższą odporność na ogień następnie M2 nieco niższą odporność na ogień. M4 oznacza najniższy stopień odporności na ogień.
- Hiszpańska Norma UNE 23721-27 – tytuł normy i zastosowanie (wolne tłumaczenie): materiały budowlane materiały dekoracyjne, materiały tapicerskie, kurtyny – reakcja na ogień – elektryczny zapalnik. Podobnie jak w Normie Francuskiej ocenia się zniszczony obszar i kapanie stopionego materiału. Klasyfikacji dokonuje się również w skali od M1 do M4, gdzie M1 oznacza najwyższą odporność na ogień następnie M2 nieco niższą odporność na ogień. M4 oznacza najniższą odporność na ogień.
Czym jest „równoważnik papierosa i zapałki”?
Meble tapicerowane poddawane są ocenie zapalności, gdzie źródłem zapłonu mogą być:
Zgodnie z normą PN-EN 1021-1
- tlący się papieros – błędnie określany jako równoważnik papierosa – okrągły papieros bez ustnika o długości: (70±4)mm; średnicy: (8±0,5)mm; masie: (1±0,1)g. Taki dokładnie rozpalony (tlący) papieros kładzie się odpowiednio na powierzchnię badanego materiału i obserwuje się czy nastąpił zapłon badanego materiału. Cały papieros musi ulec spaleniu.
Zgodnie z normą PN-EN 1021-2
- równoważnik zapałki – jest to źródło zapłonu od płomienia gazowego, któro zostało zaprojektowane tak aby miało kaloryczność zbliżoną do płonącej zapałki, a konkretnie jest to palnik (rurka) o średnicy wewnętrznej około 6,5 mm zasilany gazem butan. Ustawienie przepływu gazu zgodnie z normą powinno dać płomień o wysokości około 35 mm. Taki płomień przykłada się do próbki badanego materiału na 15 s, po czym obserwuje się czy badany materiał zapalił się.
Zgodnie z normą PN-EN 1021-1
- tlący się papieros – błędnie określany jako równoważnik papierosa – okrągły papieros bez ustnika o długości: (70±4)mm; średnicy: (8±0,5)mm; masie: (1±0,1)g. Taki dokładnie rozpalony (tlący) papieros kładzie się odpowiednio na powierzchnię badanego materiału i obserwuje się czy nastąpił zapłon badanego materiału. Cały papieros musi ulec spaleniu.
Zgodnie z normą PN-EN 1021-2
- równoważnik zapałki – jest to źródło zapłonu od płomienia gazowego, któro zostało zaprojektowane tak aby miało kaloryczność zbliżoną do płonącej zapałki, a konkretnie jest to palnik (rurka) o średnicy wewnętrznej około 6,5 mm zasilany gazem butan. Ustawienie przepływu gazu zgodnie z normą powinno dać płomień o wysokości około 35 mm. Taki płomień przykłada się do próbki badanego materiału na 15 s, po czym obserwuje się czy badany materiał zapalił się.
Czy możliwe jest zaprojektowanie i wykonanie materiału w kolorze i zgodnie z wymaganiami przedstawionymi przez klienta?
Sanwil Polska Sp. z o.o. posiada w swych szeregach prężnie działający Dział Badawczo – Rozwojowy, który specjalnie na życzenie Klienta może opracować nowy wyrób lub nowy kolor. Zaprojektowanie nowego wyrobu może zostać wykonane zgodnie ze specyfikacją Klienta, przesłaną próbką czy przedstawionym przeznaczeniem. Im więcej informacji zostanie przekazanych do R&D tym zaprojektowany materiał będzie wykonany w szybszym czasie, a Klient będzie bardziej zadowolony z efektów końcowych.
Posiadanie własnego laboratorium chemicznego pozwala na wykonanie każdego koloru – zgodnie z przesłaną próbką Klienta, katalogiem RAL czy katalogiem PANTONE itp.
Posiadanie własnego laboratorium chemicznego pozwala na wykonanie każdego koloru – zgodnie z przesłaną próbką Klienta, katalogiem RAL czy katalogiem PANTONE itp.
Czy można kleić Skaden?
Klejenie jest bardzo popularnym sposobem łączenia tworzyw sztucznych, gumy i innych materiałów niemetalicznych. Na zasadzie ogólnych prawidłowości fizykochemicznych, rozpuszczalności i wzajemnej tolerancji można stwierdzić, że do klejenia syntetyków wielkocząsteczkowych powinno się używać klejów sporządzonych z tych samych polimerów. Spośród dostępnych na rynku możemy wyróżnić kleje:
- fenolowe
- kleje na bazie polichlorku winylu
- kleje na bazie kwasów akrylowego i metakrylowego
- epoksydowe
- poliuretanowe
- kleje na bazie kauczuku naturalnego i syntetycznych
Spośród dostępnych na rynku najbardziej odpowiednie do łączenia PCW z innymi tworzywami sztucznymi jak i też z drewnem, metalami itp. są kleje na bazie polichlorku winylu i kleje poliuretanowe.
Kleje na bazie polichlorku winylu umożliwiają łączenie polichlorku winylu z metalami, drewnem i tworzywami sztucznymi. Kleje te są roztworami polichlorku winylu z rozpuszczalnikami organicznymi (octan etylu, octan butylu, dwuchloroetan, chlorek metylu, aceton). Występują w postaci gotowych do użycia cieczy lub galaretowatych mas, które po podgrzaniu przechodzą w stan ciekły i służą do klejenia na zimno miękkiego i twardego PCW. Dają spoiny termoplastyczne odporne na działanie wody, kwasów i zasad, olejów mineralnych i benzyny .
Kleje poliuretanowe w większości są dwuskładnikowe. Wiązanie kleju następuje w wyniku reakcji chemicznej pomiędzy składnikami kleju. Ciekły klej przechodzi w stan stały i najczęściej jest już nierozpuszczalny. Składniki kleju są dobierane w zależności od zastosowania. Klejami poliuretanowymi można dobrze łączyć ze sobą trudno klejące się utwardzone wypraski z żywic fenolowych lub melaminowych, termoutwardzalnych. Wykorzystuje się je także do klejenia miękkiego PCW, poliizobutylenu, poliamidów i tioplastów oraz do klejenia skóry i drewna z tworzywami sztucznymi. Stosuje się je też do klejenia ze sobą poliamidów oraz do klejenia poliamidów z PCW, fenoplastami, polimerów fluorowych i polistyrenu. Spoiny klejów poliuretanowych są odporne na wpływy atmosferyczne i termiczne, wodę, słabe kwasy i zasady, oleje, tłuszcze, benzynę.
- fenolowe
- kleje na bazie polichlorku winylu
- kleje na bazie kwasów akrylowego i metakrylowego
- epoksydowe
- poliuretanowe
- kleje na bazie kauczuku naturalnego i syntetycznych
Spośród dostępnych na rynku najbardziej odpowiednie do łączenia PCW z innymi tworzywami sztucznymi jak i też z drewnem, metalami itp. są kleje na bazie polichlorku winylu i kleje poliuretanowe.
Kleje na bazie polichlorku winylu umożliwiają łączenie polichlorku winylu z metalami, drewnem i tworzywami sztucznymi. Kleje te są roztworami polichlorku winylu z rozpuszczalnikami organicznymi (octan etylu, octan butylu, dwuchloroetan, chlorek metylu, aceton). Występują w postaci gotowych do użycia cieczy lub galaretowatych mas, które po podgrzaniu przechodzą w stan ciekły i służą do klejenia na zimno miękkiego i twardego PCW. Dają spoiny termoplastyczne odporne na działanie wody, kwasów i zasad, olejów mineralnych i benzyny .
Kleje poliuretanowe w większości są dwuskładnikowe. Wiązanie kleju następuje w wyniku reakcji chemicznej pomiędzy składnikami kleju. Ciekły klej przechodzi w stan stały i najczęściej jest już nierozpuszczalny. Składniki kleju są dobierane w zależności od zastosowania. Klejami poliuretanowymi można dobrze łączyć ze sobą trudno klejące się utwardzone wypraski z żywic fenolowych lub melaminowych, termoutwardzalnych. Wykorzystuje się je także do klejenia miękkiego PCW, poliizobutylenu, poliamidów i tioplastów oraz do klejenia skóry i drewna z tworzywami sztucznymi. Stosuje się je też do klejenia ze sobą poliamidów oraz do klejenia poliamidów z PCW, fenoplastami, polimerów fluorowych i polistyrenu. Spoiny klejów poliuretanowych są odporne na wpływy atmosferyczne i termiczne, wodę, słabe kwasy i zasady, oleje, tłuszcze, benzynę.
Czy są jakieś wskazówki, których zastosowanie podczas eksploatacji mebla pozwoli utrzymać oryginalny stopień połysku i intensywność koloru na materiale powlekanym?
Chcąc długo cieszyć się swoim meblem wykonanym z materiału powlekanego należy w odpowiedni i właściwy sposób go czyścić. Wszystkie wyroby produkowane w Sanwil należy czyścić według Przepisu Konserwacji wyemitowanego przez Sanwil Polska Sp. z o.o. Do czyszczenia nie powinno używać się powszechnie dostępnych środków do pielęgnacji mebli. Dla zachowania oryginalnego stopnia połysku oraz intensywności koloru należy swój mebel z materiału powlekanego czyścić za pomocą miękkiej gąbki lub miękkiej ściereczki przy pomocy roztworu mydła o neutralnym pH (około 7). Na koniec czyszczone miejsce przetrzeć wilgotną ścierką, po czym czyszczoną powierzchnię wytrzeć do sucha (w celu usunięcia pozostałości detergentu). Czynność tą powinno powtarzać się raz w miesiącu, dla zachowania oryginalnego stopnia połysku i żywości koloru na materiale powlekanym.
Jeżeli ważne dla Ciebie jest, aby Twój mebel ciągle wyglądał jak nowy, miał piękny, intensywny kolor a przy tym cięgle zachowywał swój blask, nie możesz narażać go na działanie bezpośredniego źródła ciepła jak na przykład kaloryfer czy kominek. Ma to negatywny wpływ na parametry wizualno-estetyczne materiału powlekanego.
Jeżeli ważne dla Ciebie jest, aby Twój mebel ciągle wyglądał jak nowy, miał piękny, intensywny kolor a przy tym cięgle zachowywał swój blask, nie możesz narażać go na działanie bezpośredniego źródła ciepła jak na przykład kaloryfer czy kominek. Ma to negatywny wpływ na parametry wizualno-estetyczne materiału powlekanego.
